پرسپولیس بازی را به النصر واگذار کرد که اگر واگذار نمی کرد عدالت فوتبال زیر سوال می رفت. النصر از حیث برنامه ریزی و سرمایه گذاری اصلا قابل قیاس با پرسپولیس نیست و اصولا باورم این است که نگاه فوتبال باشگاهی عربستان کلا از فوتبال آسیا برداشته شده و آنها سودای حضو در جمع باشگاه‌های اروپایی ها را دارند. ابتدا مولتی میلیاردهای آنها در کشورهای اروپایی مستعمره های خود در باشگاه های قدیمی را بنا کردند و بعد از کسب تجربه در تیم داری اروپا ستاره‌های دنیای فوتبال را در مغناطیس دلارهای نفتی خود قراردادند تا علاوه بر درآوردن سری بین سرها در فوتبال دنیا دیپلماسی سیاسی و ورزشی خود را هم در چارچوب مستطیل سبز گسترش دهند.

در این رهگذار آنها البته انگشت روی فوتبالیست‌های معمولی نگذاشتند و سراغ فوق ستاره‌ها رفتند و تنها به خرید یک یا دو نفر از آنها هم اکتفا نکردند تا با حضور پر تعدادشان بتوانند در اتمسفر حرفه ای گری کامل به رشد و تربیت نسلی جدید در دنیای مدرن و حرفه ای اهتمام ورزند. رونالدو در چنین شرایطی بنا به حکم قرعه اولین بازی ‌اش  در جام باشگاه های آسیا با النصر به ایران آمد واتفاقات تلخ و شیرینی در این میان رخ داد که به نظر می تواند مبحث درس دانشگاه ها در بعد جامعه شناسی ایرانی، رفتارشناسی حرفه ای و مدیریت ورزشی در چند واحد باشد. اما دم دستی ترین درس های حضور محبوب ترین فوتبالیست دنیا که صفحه اجتماعی اینستاگرامش 605 میلیون دنبال کننده دارد درس انسانیت ، خویشتنداری و نگاه حرفه ای در بالاترین سطح حرفه ای گری بود.

این درست که استقبال او در بی‌نظم ترین شکل ممکن برگزار شد و هواداران او به طور طبیعی نتوانستند احساسات خود را در یک بسته بندی شیک به او تقدیم کنند اما رونالدو در میان همه این نابسامانی بسیار مهربان و بسیار انسان دوستانه شرایط کشور ما را درک کرد و کوچکترین اعتراضی به کمبودها و حاشیه ها نکرد. اتفاقا او با پذیرش دو میهمان خواض (یک کودک با نمک طرفدار و یک معلول هنرمند عاشق) و اهدای پیراهن امضا شده به آنها و در آغوش کشیدن شان به ما یاد داد که در بالاترین سطح حرفه ای‌گری هم چقدر می توان مقابل دیگران مهر ورزید و انسان بود.

او عاری از خطا نیست و اتفاقا بداخلاقی‌هایی هم در مسابقات و در زندگی شخصی‌اش داشته اما در مقام گرانقیمت ترین میهمان فوتبال ما نجابت به خرج داد و در نکوهش ما در بعد مسائل زیر ساختی اظهار نظری نکرد و موقع خروجش از کشور از میهمان نوازی ایرانی ها در صفحه اینستاگرام پر مخاطبش نوشت«یک تشکر ویژه از هواداران و همه مردم مهربان ایران که این دیدار را برای ما خاص کردند. چنین استقبالی گرم و باور نکردنی بود» این اوج قدرشناسی یک فوق ستاره از مایی است که خود بهتر از همه می دانیم چه کمبودهای عجیب و غریبی در میزبانی از گرانترین تیم خاورمیانه و رونالدوی افسانه ای داشته ایم.

با این حال درس بزرگتر از رونالدو تلاش حرفه ای او برای موفقیت تیمش در زمین افتضاح آزادی بود. او در کنار تمام مهرورزی اش  به گاه مسابقه با نگاهی حرفه ای تمام تلاشش را کرد تا تیمش پیروز شود و وظیفه شناسی اش را به رخ همه کشاند. افسوس او از گل نشدن ضربه سرش و کوبیدن مشت به تیر دروازه بابت هدر رفتن موقیعت گل نشان از جنگیدن او با قلب مهربان برای رسیدن به هدف بود. رونالدو دیروز ارام و با لبخند ایران را ترک کرد تا در مسیر جدید زندگی اش در خاورمیانه دوباره تلاش کند و بجنگد. او رفت و حالا ما مانده ایم و درس هایی که او با رفتار حرفه ای اش به ما داد. کاش بتوانیم مثل رونالدو حرفه ای فکر کنیم و حرفه ای زندگی کنیم و انسان باشم.